(Προσοχή: Η ιστορία που ακολουθεί είναι αληθινή. Τα ονόματα δεν έχουν αλλαχθεί για την προστασία κανενός. Ενδέχεται να περιλαμβάνει και τοποθέτηση προϊόντων.)
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα φτωχό πλην τίμιο μονωτικό υλικό που το έλεγαν Μυελίνη. Κάθε πρωί ξύπναγε από τα χαράματα και πήγαινε να βγάλει το μεροκάματο σαν παιδί για όλες τις δουλειές για να μπορούν να κάνουν τη σπουδαία δουλειά τους τα golden girls, οι Νευρώνες (γνωστές και ως Νευρικές Ίνες γιατί ήταν πολύ νευρικές), που δεν έπρεπε επ' ουδενί να ενοχληθούν από ποταπές και ασήμαντες ενοχλήσεις όπως, π.χ. αποστολή αλληλογραφίας, ψήσιμο καφέ, πληρωμή ΔΕΚΟ και σφουγγάρισμα των γραφείων. Όλα αυτά τα έκανε αδιαμαρτύρητα η μικρή και περιφρονημένη Μυελίνη, ντυμένη σε κάτι γκρίζα κουρέλια, γιατί σιγά μην την πληρώνανε να αγοράσει ρούχα της προκοπής, και δεν έβγαζε κιχ (ας όψεται η κρίση), ούτε κι όταν της κακομιλούσανε και της φέρονταν άσχημα οι κομψές καριερίστριες Νευρικές Ίνες που δεν ήταν νευρικές μόνο στο όνομα.
Μια μέρα, εκεί που όλα κυλούσαν όπως συνήθως, συνέβηκε κάτι πολύ παράξενο.
