Εγώ ο άντρας, η γυναίκα.

"Είμαι άντρας. Ξέρω, νομίζετε ότι έχω κάνει κάποιο χαζό λάθος σχετικά με το φύλο ή ότι προσπαθώ να σας ξεγελάσω γιατί το όνομά μου τελειώνει σε α και έχω τρία σουτιέν και έχω μείνει έγκυος πέντε φορές και άλλα τέτοια που μπορεί να έχετε προσέξει, λεπτομέρειες. Αλλά οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία... Προηγούμαι της εφεύρεσης της γυναίκας κατά μερικές δεκαετίες. Εντάξει, αν επιμένετε στην λεπτομερή ακρίβεια, οι γυναίκες έχουν εφευρεθεί πολλές φορές σε πολλές διαφορετικές τοποθεσίες, αλλά οι εφευρέτες δεν ήξεραν πως να πουλήσουν το προϊόν. Η διανομή ήταν περιορισμένη και η έρευνα αγοράς ανύπαρκτη και έτσι, φυσικά, η ιδέα δεν απογειώθηκε ποτέ. Ακόμα και με μια ιδιοφυία από πίσω της, μια εφεύρεση πρέπει να βρει την αγορά της και όπως έδειχνε το πράγμα, για πολύ καιρό, η ιδέα της γυναίκας δεν έβρισκε ανταπόκριση. Μοντέλα όπως η Όστιν και οι Μπροντέ ήταν πολύ πολύπλοκα και ο κόσμος απλώς γελούσε με τις σουφραζέτες και η Γουλφ ήταν υπερβολικά μπροστά από την εποχή της."

Η Ursula K. Le Guin γράφει στο "Introducing Myself" για το τι σημαίνει να είμαστε ο εαυτός μας και ποιοί είμαστε όταν νομίζουμε ότι είμαστε εμείς, και πως οι προσδοκίες των άλλων μας ορίζουν σε βασικό επίπεδο ανεξάρτητα από αυτό που είμαστε. 

Η Ursula Le Guin σημειώνει ότι το 1929 που γεννήθηκε "υπήρχαν μόνο άντρες" και θυμίζει ότι ακόμα και στον "προηγμένο" εικοστό αιώνα αναφερόμαστε σε όλο το ανθρώπινο είδος με τη λέξη "αυτός".

"Αυτό είμαι. Είμαι το γενικό "κάποιος" όπως στην πρόταση "Αν κάποιος χρειαστεί έκτρωση θα πρέπει να πάει σε άλλη πολιτεία" ή "Ένας συγγραφέας γνωρίζει ποιός είναι αυτός που του δίνει το ψωμί του". Αυτός είμαι. Ο συγγραφέας, αυτός. Ο άντρας. Ίσως όχι πρώτης κατηγορίας άντρας. Το παραδέχομαι ότι στην πραγματικότητα μπορεί να είμαι ένα είδος άντρα δεύτερης κατηγορίας, μια απομίμηση. Όντας "εκείνος" μοιάζω σε έναν πραγματικό άντρα στον βαθμό που μοιάζει μια προτηγανισμένη κροκέτα ψαριού σε ένα φιλέτο ψητού σολωμού."

Η Ursula Le Guin σχολιάζει το πρόβλημα του σώματος περιγράφοντας με λόγια αυτό που έδειξε το μοντέλο Erika Lider με το σώμα της. Ότι ακόμα και κάτι τόσο προσωπικό όπως το σώμα μας είναι εξωτερικά κατασκευασμένο και συχνά άφυλο πέρα από τα όρια των κοινωνικών προσδοκιών. 

"Το παραδέχομαι, είμαι μια πολύ φτωχή απομίμηση ή υποκατάστατο άντρα και το έβλεπες όταν προσπάθησα να φορέσω εκείνα τα τεράστια στρατιωτικά ρούχα με τις τσέπες για τα πολεμοφόδια που ήταν της μόδας και έμοιαζα με κότα μέσα σε μαξιλαροθήκη. Έχω το λάθος σχήμα. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ψηλόλιγνοι. Ποτέ δεν είσαι αρκετά λεπτός, όλοι το λένε, ειδικά οι ανορεξικοί. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ψιλόλιγνοι και νευρώδεις γιατί έτσι είναι συνήθως οι άντρες, ψιλόλιγνοι και νευρώδεις, ή τουλάχιστον έτσι ξεκινάνε οι περισσότεροι άντρες και μερικοί παραμένουν έτσι. Και οι άντρες είναι άνθρωποι, οι άνθρωποι είναι άντρες, αυτό το έχουμε ξεκαθαρίσει, και έτσι οι άνθρωποι, οι πραγματικοί άνθρωποι, οι σωστοί άνθρωποι, είναι ψιλόλιγνοι. Αλλά τα πάω χάλια στο να είμαι όπως οι άνθρωποι γιατί δεν είμαι καθόλου ψιλόλιγνη αλλά μάλλον στρουμπουλή, με μερικά αληθινά παχουλά σημεία. Είμαι σαρκώδης."

Και προχωράει στο πως σκεφτόμαστε και μιλάμε για το σεξ.

"Το σεξ είναι το πιο βαρετό από όλα τα σπορ, ακόμα και από το μπέιζμπολ. Αν πρέπει να κάνω κάποιο σπορ αντί να το παρακολουθήσω, διαλέγω τα άλματα επιδείξεων. Τα άλογα είναι πανέμορφα. Τα άτομα που τα ιππεύουν είναι κατά κύριο λόγο φασίστες, αλλά, όπως όλοι οι φασίστες, είναι μόνο τόσο δυνατοί και τόσο επιτυχημένοι όσο τα άλογα που ιππεύουν και στο τέλος είναι το άλογο που αποφασίζει αν θα πηδήξει πάνω από το εμπόδιο ή αν θα σταματήσει και θα ρίξει τον φασίστα επιβάτη του. Μόνο που συνήθως το άλογο δεν θυμάται ότι έχει επιλογή. Τα άλογα δεν είναι και πολύ έξυπνα. Αλλά έτσι κι αλλιώς τα άλματα επιδείξεων και το σεξ έχουν πολλά κοινά αν και για να δεις άλματα επιδείξεων στην αμερικάνικη τηλεόραση πρέπει να πιάσει καναδέζικο κανάλι, κάτι που δεν ισχύει για το σεξ. Αν μου δωθεί όμως η ευκαιρία, αν και συχνά ξεχνάω ότι έχω τέτοια επιλογή, σίγουρα θα παρακολουθούσα άλματα επιδείξεων και θα έκανα σεξ. Ποτέ το αντίθετο. Αλλά είμαι πολύ μεγάλη τώρα για άλματα επιδείξεων και όσο για το σεξ, ποιος ξέρει; Εγώ ξέρω. Εσείς όχι."

Η Le Guin διαχέει το λεπτό χιούμορ της ακόμα και στο πιο σοβαρό και οξύ σημείο του έργου της, το θέμα της ηλικίας:

"Να μαι, λοιπόν, εξήντα χρονών όταν έγραψα αυτό το κείμενο. "Ένας εξηντάχρονος χαμογελαστός δημόσιος άνδρας" όπως είπε και ο Yeats, αλλά αυτός ήταν όντως άντρας. Και τώρα είμαι πάνω από εβδομήντα. Και φταίω εγώ. Γεννήθηκα πριν την εφεύρεση της γυναίκας και έζησα όλες αυτές τις δεκαετίες προσπαθώντας σκληρά να είμαι ένας σωστός άντρας που ξέχασα να μείνω νέα και έτσι μεγάλωσα. Και οι χρόνοι μου μπλέχτηκαν για τα καλά. Απλά είμαι νέα και μετά ξαφνικά ήμουν εξήντα και ίσως και ογδόντα και μετά τι;

Όχι και πολλά. 

Σκέφτομαι συνέχεια ότι θα πρέπει να υπάρχει κάτι που ένας κανονικός άντρας θα είχε κάνει για αυτό. Κάτι εκτός από όπλα αλλά πιο αποτελεσματικό από κρέμα ημέρας. Αλλά εγώ δεν το βρήκα. Δεν έκανα τίποτα. Απέτυχα τελείως να μείνω νέα. Και μετά ξανασκέφτομαι όλες τις αγωνιώδεις προσπάθειές μου, γιατί προσπάθησα πολύ, στ΄αλήθεια προσπάθησα να είμαι άντρας, ένας σωστός άντρας, και βλέπω ότι απέτυχα σε αυτό. Στην καλύτερη περίπτωση είμαι ένας άντρας δεύτερης κατηγορίας. Μια απομίμηση, μια απάτη, με δέκα τρίχες για μούσι και παρενθέσεις. Και αναρωτιέμαι τι νόημα είχε όλο αυτό; Μερικές φορές σκέφτομαι να τα παρατήσω μια και καλή. Μερικές φορές σκέφτομαι να θυμηθώ ότι έχω επιλογή και να σταματήσω απότομα από το εμπόδιο με τις πέντε μπάρες και να αφήσω τον φασίστα να σπάσει τα μούτρα του. Αν δεν τα καταφέρνω να προσποιούμαι ότι είμαι άντρας και δεν είμαι καλή στο να μένω νέα, ας αρχίζω να προσποιούμαι ότι είμαι ηλικιωμένη γυναίκα. Δεν είμαι βέβαιη αν κάποιος εφηύρε τις ηλικιωμένες γυναίκες ακόμα αλλά ίσως να αξίζει να προσπαθήσει κανείς. "