Από την αρχαιότητα και μέχρι την δεκαετία του '20 η υστερία αντιμετωπιζόταν ιατρικά με την πρόκληση οργασμού. Αμέτρητες γυναίκες από το 550 π.Χ. που ο Ιπποκράτης "ανακάλυψε" αυτήν την μυστηριώδη γυναικεία ασθένεια μέχρι τις αρχές του 20ου αι. έχουν καταφύγει στα ιατρεία για να βρουν την υγειά τους με την μοναδική γνωστή μέθοδο: χειρονακτική διέγερση της κλειτορίδας με σκοπό την πρόκληση οργασμού.
Η ιστορία της υστερίας, του γυναικείου οργασμού και της εφεύρεσης του δονητή, εκτός από ενδιαφέρουσα ιστορικά είναι και αποκαλυπτική σε σχέση με τον τρόπο που οι κοινωνίες δομούν την εικόνα που οι άνθρωποι έχουν για το σώμα τους. Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι επέλεγαν να αγνοούν τις αισθήσεις που έδιναν τα ίδια τους τα σώματα υπακούωντας σε ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που ήθελε το αντρικό και το γυναικείο σώμα να είναι τόσο διαφορετικά που να είναι ικανά για τελείως διαφορετικά πράγματα. Ας δούμε όμως πως ακριβώς εγινε αυτό.
"Είμαι άντρας. Ξέρω, νομίζετε ότι έχω κάνει κάποιο χαζό λάθος σχετικά με το φύλο ή ότι προσπαθώ να σας ξεγελάσω γιατί το όνομά μου τελειώνει σε α και έχω τρία σουτιέν και έχω μείνει έγκυος πέντε φορές και άλλα τέτοια που μπορεί να έχετε προσέξει, λεπτομέρειες. Αλλά οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία... Προηγούμαι της εφεύρεσης της γυναίκας κατά μερικές δεκαετίες. Εντάξει, αν επιμένετε στην λεπτομερή ακρίβεια, οι γυναίκες έχουν εφευρεθεί πολλές φορές σε πολλές διαφορετικές τοποθεσίες, αλλά οι εφευρέτες δεν ήξεραν πως να πουλήσουν το προϊόν. Η διανομή ήταν περιορισμένη και η έρευνα αγοράς ανύπαρκτη και έτσι, φυσικά, η ιδέα δεν απογειώθηκε ποτέ. Ακόμα και με μια ιδιοφυία από πίσω της, μια εφεύρεση πρέπει να βρει την αγορά της και όπως έδειχνε το πράγμα, για πολύ καιρό, η ιδέα της γυναίκας δεν έβρισκε ανταπόκριση. Μοντέλα όπως η Όστιν και οι Μπροντέ ήταν πολύ πολύπλοκα και ο κόσμος απλώς γελούσε με τις σουφραζέτες και η Γουλφ ήταν υπερβολικά μπροστά από την εποχή της."
Η Ursula K. Le Guin γράφει στο "Introducing Myself" για το τι σημαίνει να είμαστε ο εαυτός μας και ποιοί είμαστε όταν νομίζουμε ότι είμαστε εμείς, και πως οι προσδοκίες των άλλων μας ορίζουν σε βασικό επίπεδο ανεξάρτητα από αυτό που είμαστε.
