
Το τι πρεμούρα πιάνει τους δεσμευμένους/παντρεμένους να “νοικοκυρέψουν” τους ελεύθερους φίλους τους νομίζω ότι είναι γνωστό σε όλους. Μπορεί να είναι, όπως λένε, “για το καλό τους” ή μπορεί και να είναι για το καλό των δεσμευμένων που, παραδόξως (ή όχι και τόσο), έφεραν τα πάνω κάτω μέχρι να βρουν το “έτερο ήμισυ” και από τότε παραπονιούνται συνέχεια για τα βάρη της δέσμευσης. Σε ποια κατηγορία άραγε ανήκουν; Σε εκείνους που απλώς γουστάρουν να παραπονιούνται συνέχεια (γνωστοί και ως “τραβάτε με κι ας κλαίω”) ή στους πραγματικά άτυχους που βρέθηκαν μπλεγμένοι; (ας πρόσεχαν)