Το ότι συνήθως υπάρχουν σημαντικές δυσκολίες στην απεικόνιση του αντίθετου φύλου όταν γράφουμε είναι γνωστό. Όπως, επίσης και ότι μοιραία θα υπάρχουν, έστω και για δραματουργικούς λόγους, αποκλίσεις από την πραγματικότητα. Εκείνο, όμως, που μου έκανε μεγάλη εντύπωση διαβάζοντας τα κείμενα πολλών αντρών συγγραφέων (όχι αποκλειστικά Ελλήνων) είναι ότι, ενώ υπάρχουν ένα σωρό γυναικεία αρχέτυπα/πρότυπα που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει σε μία ιστορία, οι περισσότεροι χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά μόνο δύο: την Εύα και την Λίλιθ.