Σβήσε τα φώτα! Δεν βλέπω!

Όλοι όσοι ζούμε σε μεγάλες πόλεις, έχουμε συνηθίσει να κοιμόμαστε κάτω από άδειους και κιτρινογκρίζους νυχτερινούς ουρανούς και νομίζουμε ότι το βράδυ υπάρχουν μόνο ελάχιστα άστρα και αυτά εφόσον ο καιρός είναι καλός. Στην πραγματικότητα, δεν γνωρίζουμε ότι κάθε βράδυ χάνουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μία από τις πιο φαντασμαγορικές παραστάσεις της φύσης: τον νυχτερινό ουρανό!

Ο αστροφωτογράφος Mark Gee, με αφορμή την Παγκόσμια Εβδομάδα Νυχτερινού Ουρανού φτιάχνει ένα μικρό βίντεο με τη μαγεία του ουρανού το βράδυ και μας δείχνει τι χάνουμε.

Σε καλό μας τα γέλια!

Όλοι το κάνουμε και όλοι το απολαμβάνουμε. Ακόμα και τα ζώα. Το γέλιο μας συνδέει, ενισχύει τους δεσμούς μας και μας καθησυχάζει, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και το μεγαλύτερο μυστήριο. Για ποιό λόγο γελάμε; Ο κάθε κωμικός μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν γελάμε όλοι με τα ίδια πράγματα και στις ίδιες συνθήκες. Τι είναι αυτό, λοιπόν, που μπορεί να θεωρηθεί αστείο;
Η ψυχολόγος Patricia Keith-Spiegel προσδιορίζει τους λόγους για τους οποίους γελάμε:

Στ' άστρα κι ακόμα παραπέρα!

Πόσοι άνθρωποι χρειάζονται για να αποικήσουν έναν πλανήτη; 

Όχι, δεν πρόκειται για σπασικλοανέκδοτο αλλά για άρθρο του "Popular Mechanics" που προσπαθεί να δώσει απάντηση σε μία πτυχή ενός εξαιρετικά ακανθώδους ερωτήματος. 

Το ερώτημα διατυπώνεται ως εξής:

Η "θρησκεία" του Θανάτου (2).

Μετά την "θρησκεία" της Γονιμότητας έρχεται...

2. Η "θρησκεία" του Θανάτου.

Σύμφωνα με αυτή ο κόσμος είναι ατελής, κακός και διεφθαρμένος και μόνο μέσω του θανάτου μπορεί κανείς να βιώσει την πραγματική ευτυχία και ολοκλήρωση που συχνά έρχεται μέσω της ένωσης με κάποιον θεό. Πολλές πραγματικές θρησκείες στηρίζονται ακριβώς πάνω σε αυτήν την ιδέα η οποία πηγάζει από τον πανάρχαιο φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο. Η γνώση ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε μας είναι αβάσταχτη και γι' αυτό αναγκαζόμαστε να εφευρίσκουμε ένα σωρό λόγους που μετατρέπουν το αναπόφευκτο του θανάτου σε κάτι το ευτυχές.