Η "θρησκεία" του Θανάτου (2).

Μετά την "θρησκεία" της Γονιμότητας έρχεται...

2. Η "θρησκεία" του Θανάτου.

Σύμφωνα με αυτή ο κόσμος είναι ατελής, κακός και διεφθαρμένος και μόνο μέσω του θανάτου μπορεί κανείς να βιώσει την πραγματική ευτυχία και ολοκλήρωση που συχνά έρχεται μέσω της ένωσης με κάποιον θεό. Πολλές πραγματικές θρησκείες στηρίζονται ακριβώς πάνω σε αυτήν την ιδέα η οποία πηγάζει από τον πανάρχαιο φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο. Η γνώση ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε μας είναι αβάσταχτη και γι' αυτό αναγκαζόμαστε να εφευρίσκουμε ένα σωρό λόγους που μετατρέπουν το αναπόφευκτο του θανάτου σε κάτι το ευτυχές. 

Ακριβώς λόγω του ότι ο φόβος του θανάτου είναι πανάρχαιος, η "θρησκεία" του θανάτου υπάρχει στις ανθρώπινες κοινωνίες από τότε που εμφανίστηκε ο άνθρωπος. Ένα σημαντικό πλεονέκτημα που δίνει στον άνθρωπο αυτή η θεώρηση των πραγμάτων είναι η παρηγοριά ότι η ύπαρξη έχει νόημα και ότι δεν τελειώνει με το τέλος της ζωής. Όμως, όπως κάθε όμορφο ψέμα, έρχεται με ένα μεγάλο κόστος. Η εναπόθεση των ελπίδων μας και των προσδοκιών μας σε μια "άλλη", "καλύτερη" μετά θάνατον ζωή συνεπάγεται την απαξίωση της πραγματικής ζωής. Οι άνθρωποι αρχίζουν να ζουν με μοναδικό σκοπό να φτάσουν μέχρι τον θάνατο και να "περάσουν απέναντι" ενώ οι αδικίες και τα προβλήματα του σήμερα, αντί να αντιμετωπιστούν ως κάτι το πραγματικό και ελλειμματικό, θεωρούνται ασήμαντες ενοχλήσεις εφόσον η τωρινή ζωή δεν θεωρείται σημαντική. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές πραγματικές θρησκείες, αντίθετα από κάθε προσδοκία, πρεσβεύουν την ανοχή, την αδράνεια και μερικές φορές ακόμα και τη "λύτρωση" μέσω του θανάτου. Πάνω σε αυτήν την ιδέα στηρίζονται επίσης και οι επικίνδυνες ιδέες του "ευγενούς θανάτου", του "ιερού πολέμου" και της "αγνής θυσίας".

Η "θρησκεία" του θανάτου, όπως είναι αναμενόμενο, ευδοκιμεί περισσότερο στις χαμηλότερες τάξεις όπου η απελπισία και η προσδοκία μια καλύτερης ζωής δημιουργούν εύφορο έδαφος για τέτοιου είδους "λυτρωτικές" σκέψεις. Διευρύνοντας αυτή τη σκέψη είναι εύκολο να προβλέψουμε την άνοδο τέτοιων ιδεών σε περιόδους κρίσεως και οικονομικής κάμψης. 

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της "θρησκείας" του θανάτου είναι η εκτεταμένη εσχατολογία που την χαρακτηρίζει. Οι οπαδοί της πιστεύουν ότι πάντοτε ζουν  στις τελευταίες των ημερών, ότι έρχεται ο Αρμαγεδδώνας και ότι τα πάντα έχουν προβλεφθεί από κάποιον προφήτη/μάντη/"ιερό βιβλίο". Στην περισσότερο ή λιγότερο προσδιορισμένη αυτή καταστροφή θα ξεχωρίσουν οι "ενάρετοι" που θα είναι οι μόνοι που θα επιβιώσουν. Η πιο επικίνδυνη από τις συνέπειες αυτής της πεποίθησης είναι ότι υπάρχει μία ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων που όχι απλώς είναι "ενάρετοι" αλλά και προσωπικά "ευνοούμενοι" από τον θεό και έτσι έχουν πάντα δίκιο. Και φυσικά οι οπαδοί της "θρησκείας" του θανάτου" ανήκουν πάντα σε αυτήν την ξεχωριστή κάστα. 

Ένα κοινό χαρακτηριστικό των οπαδών της "θρησκείας" του θανάτου είναι το άγχος και η ανασφάλεια απέναντι στη ζωή. Αυτά τα άτομα βρίσκονται συνεχώς υπό καθεστώς "πολιορκίας" καθώς αισθάνονται ότι δέχονται συνεχή επίθεση από τον κόσμο και ότι θα πρέπει να αμυνθούν απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν τα οποία κατά τη γνώμη τους είναι λάθος, βλάσφημα, άδικα και

βίαια. Ακόμα και γεγονότα που άλλοι άνθρωποι θεωρούν ευτυχή και ευχάριστα, όπως, π.χ. η γέννηση ενός παιδιού ή ο έρωτας και το σεξ ή η δημιουργική συνύπαρξη των ανθρώπων, υπό το πρίσμα της "θρησκείας" του θανάτου και του φόβου για τη ζωή, όλα αυτά γίνονται αφόρητες αμαρτίες. Έτσι οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν καταφύγιο σε δύο ιδέες: στο ότι οι δικές τους ιδέες είναι αποκεκαλυμμένες, δηλαδή δοσμένες από τον θεό, και άρα σωστές και αναμφισβήτητες και στην προσμονή του θανάτου και της ζωής που ακολουθεί όπου όλα "θα γίνουν σωστά" και θα βρουν τη γαλήνη. Αυτή η βεβαιότητα για την ορθότητα των απόψεών τους οδηγεί στον φανατισμό και δικαιολογεί στο μυαλό τους τη "βίαιη άμυνα" απέναντι στον κόσμο την οποία αισθάνονται ότι χρειάζονται για να επιβιώσουν. 

Κατανοώντας αυτόν τον φόβο για τη ζωή είναι εύκολο να δούμε πως τέτοιου είδους εμμονικές και εσωστρεφείς πεποιθήσεις όπως αυτές που πηγάζουν από τη "θρησκεία" του θανάτου, μπορούν να είναι η μοναδική πηγή ανακούφισης για πολλούς ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα μεγαλύτερης ή μικρότερης σοβαρότητας. Αυτό εξηγεί και το γιατί η "θρησκεία" του θανάτου μοιάζει να προσελκύει έναν αξιοσημείωτα μεγαλύτερο αριθμό πνευματικά ασταθών ανθρώπων από άλλες "θρησκείες". 

Η "θρησκεία" του θανάτου αντιμετωπίζεται στον βαθμό που αντιμετωπίζονται οι κοινωνικές ανισορροπίες στις οποίες εδράζεται και από τις οποίες ενδυναμώνεται. Οι χαμηλότερες τάξεις χρειάζονται περισσότερες ευκαιρίες ανέλιξης σε έναν κόσμο που η απόσταση ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς δεν θα είναι χαώδης και η εκπαίδευση των αδύναμων κοινωνικά και οικονομικά θα στηρίζεται στην λογική, τη εκκοσμίκευση και την κριτική σκέψη.