Γίνε κι εσύ σπορνοσέξουαλ. Μπορείς!

Ποιός είναι αυτός ο τύπος;  Ψηλός, λεπτός, άτριχος απίστευτα μυώδης, κάτω από 30, αφόρητα σέξι και τελείως διαφορετικός από τους άντρες που κυκλοφορούν στο δρόμο γύρω μας. Κι όμως, όσο και αν απέχει από τον φούρναρη, τον περιπτερά ή τον πιτσαδόρο της γειτονιάς μας τόσο εμφανίζεται συνέχεια μπροστά στα μάτια μας. Βρίσκεται στις βιτρίνες, στα εξώφυλλα των περιοδικών, στις εφημερίδες, στις γιγαντοαφίσες πάνω από την κίνηση, στις κονσέρβες, στα πακέτα με τις τσίχλες και στα καταστήματα με παιχνίδια. Ακόμα και από τα λεωφορεία που περνάνε, μας κλείνει το μάτι με νόημα.

Ας πούμε όλοι ένα γειά στον υπέροχα άπιαστο Σπορνοσέξουαλ που ήρθε ύπουλα και σιωπηλά για να στοιχειώσει και να κατακήσει το μυαλό και την καρδιά (κυρίως)αντρών και (δευτερευόντως) γυναικών. 

Ας τα πάρουμε λίγο στις άκρες.

Τους έχουμε δει άπειρες φορές και έχουμε γίνει ένα μαζί τους. Ήρωες που κόβουν τα μαλλιά τους και ανέρχονται σε ένα νέο επίπεδο χειραφέτησης και ήρωες που αναγκάζονται να υποστούν το ατιμωτικό κούρεμα που τους οδηγεί στην αποξένωση. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, όμως, σε μία ιστορία τα μαλλιά (και η απώλειά τους) δημιουργούν ισχυρές συναισθηματικές σκηνές  που οδηγούν την πλοκή παρακάτω και αναγκάζουν τον αναγνώστη/θεατή να συμμετάσχει συναισθηματικά. Η απώλεια των μαλλιών είναι ικανή να προκαλέσει την ενδυνάμωση του χαρακτήρα ή να τον εκμηδενίσει.

Προσοχή στο μαλλί!

Όλοι γνωρίζουμε ότι το μακρύ μαλλί είναι ένα ισχυρό σύμβολο θηλυκότητας στην μυθοπλασία (είτε πρόκειται για γραπτά κείμενα είτε για ταινίες δεν έχει σημασία) χρησιμοποιείται συχνά, ακόμα και ασυνείδητα, για να δηλώσει έναν γυναικείο χαρακτήρα που τονίζει την σεξουαλική διάστασή του. Οι γυναίκες με μακριά μαλλιά στις ιστορίες είναι σχεδόν πάντα νέες, όμορφες και σεξουαλικά επιθυμητές. Οι αρσενικοί χαρακτήρες ποτέ δεν έχουν μακριά μαλλιά εκτός και αν ανήκουν στο μοναδικό ανδρικό στερεότυπο που επιτρέπεται να έχει μακριά μαλλιά χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί θηλυπρεπής: Ο βάρβαρος πολεμιστής. Κατά τα άλλα το μακρύ μαλλί είναι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση και χρησιμοποιείται ακόμα και

στα κινούμενα σχέδια για να δηλώσει ότι κάποιος χαρακτήρας (συνήθως κάποιο ζώο που στην πραγματικότητα μπορεί να μην έχει καν μαλλί, π.χ. πάπια) είναι θηλυκός.

Εκείνο, όμως, που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, ακόμα και στους ίδιους τους δημιουργούς ιστοριών, σεναριών και εικόνων, είναι ότι ακόμα και ασυνείδητα, χρησιμοποιούμε τα διαφορετικά είδη μαλιών, το χρώμα τους, το μήκος και το χτένισμά τους για να δηλώσουμε διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Το γεγονός ότι οι πριγκίπισσες έχουν μακρύ ξανθό μαλλί αλλά οι μάγισσες μαύρο και συνήθως χτενισμένο περίπλοκα δεν είναι τυχαίο. Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο ότι όταν ένας αρσενικός χαρακτήρας φοράει γυναικεία ρούχα πάντα φοράει περούκα με μακριά μαλλιά λες και δεν υπάρχουν γυναίκες με κοντά ή όχι τόσο μακριά μαλλιά.

Τα μαλλιά αποτελούν ένα ισχυρό τεταρτογενές χαρακτηριστικό που προσδιορίζει όχι μόνο το φύλο ενός χαρακτήρα αλλά και την κοινωνική του θέση, τον ρόλο του στην ιστορία και συχνά ακόμα και την προσωπικότητά του.

Μα πως κάνεις έτσι κι εσύ πια;

Από την αρχαιότητα και μέχρι την δεκαετία του '20 η υστερία αντιμετωπιζόταν ιατρικά με την πρόκληση οργασμού. Αμέτρητες γυναίκες από το 550 π.Χ. που ο Ιπποκράτης "ανακάλυψε" αυτήν την μυστηριώδη γυναικεία ασθένεια μέχρι τις αρχές του 20ου αι. έχουν καταφύγει στα ιατρεία για να βρουν την υγειά τους με την μοναδική γνωστή μέθοδο: χειρονακτική διέγερση της κλειτορίδας με σκοπό την πρόκληση οργασμού.

Η ιστορία της υστερίας, του γυναικείου οργασμού και της εφεύρεσης του δονητή, εκτός από ενδιαφέρουσα ιστορικά είναι και αποκαλυπτική σε σχέση με τον τρόπο που οι κοινωνίες δομούν την εικόνα που οι άνθρωποι έχουν για το σώμα τους. Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι επέλεγαν να αγνοούν τις αισθήσεις που έδιναν τα ίδια τους τα σώματα υπακούωντας σε ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που ήθελε το αντρικό και το γυναικείο σώμα να είναι τόσο διαφορετικά που να είναι ικανά για τελείως διαφορετικά πράγματα. Ας δούμε όμως πως ακριβώς εγινε αυτό.

Εγώ ο άντρας, η γυναίκα.

"Είμαι άντρας. Ξέρω, νομίζετε ότι έχω κάνει κάποιο χαζό λάθος σχετικά με το φύλο ή ότι προσπαθώ να σας ξεγελάσω γιατί το όνομά μου τελειώνει σε α και έχω τρία σουτιέν και έχω μείνει έγκυος πέντε φορές και άλλα τέτοια που μπορεί να έχετε προσέξει, λεπτομέρειες. Αλλά οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία... Προηγούμαι της εφεύρεσης της γυναίκας κατά μερικές δεκαετίες. Εντάξει, αν επιμένετε στην λεπτομερή ακρίβεια, οι γυναίκες έχουν εφευρεθεί πολλές φορές σε πολλές διαφορετικές τοποθεσίες, αλλά οι εφευρέτες δεν ήξεραν πως να πουλήσουν το προϊόν. Η διανομή ήταν περιορισμένη και η έρευνα αγοράς ανύπαρκτη και έτσι, φυσικά, η ιδέα δεν απογειώθηκε ποτέ. Ακόμα και με μια ιδιοφυία από πίσω της, μια εφεύρεση πρέπει να βρει την αγορά της και όπως έδειχνε το πράγμα, για πολύ καιρό, η ιδέα της γυναίκας δεν έβρισκε ανταπόκριση. Μοντέλα όπως η Όστιν και οι Μπροντέ ήταν πολύ πολύπλοκα και ο κόσμος απλώς γελούσε με τις σουφραζέτες και η Γουλφ ήταν υπερβολικά μπροστά από την εποχή της."

Η Ursula K. Le Guin γράφει στο "Introducing Myself" για το τι σημαίνει να είμαστε ο εαυτός μας και ποιοί είμαστε όταν νομίζουμε ότι είμαστε εμείς, και πως οι προσδοκίες των άλλων μας ορίζουν σε βασικό επίπεδο ανεξάρτητα από αυτό που είμαστε. 

Μία σόδα, παρακαλώ!

Αρχίζεις να ιδρώνεις. Το στομάχι σου κοντεύει να σπάσει. Αρχίζεις να περνάς από το κρύο στο ζεστό και από το ζεστό στο κρύο. Τα χέρια σου αρχίζουν να τρέμουν αλλά απλώνεις το πιρούνι και παίρνεις ακόμα μια μπουκιά. Το στομάχι διαμαρτύρεται αλλά η γλώσσα θέλει κι άλλο.  Ξεκουμπώνεις το παντελόνι σου για να κάνεις λίγο ακόμα χώρο και για μια στιγμή η ανακούφιση σε κάνει να πιστεύεις ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα αλλά πολύ σύντομα αυτή η τελευταία μπουκιά σε εκδικείται. Νιώθεις λες και κατάπιες τσιμεντότουβλο και θέλεις να πέσεις σε τρίμηνο λήθαργο σαν γέρικο ανακόντα. Παρόλα αυτά συνεχίζεις. Παίρνεις ένα μεγάλο κομμάτι βασιλόπιτα και προσεύεχεσαι να χωρέσει κι αυτό στο μπαλόνι που κάποτε έλεγες στομάχι. 

Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό;

Ιδού ο νυμφίος έρχεται (ή μήπως όχι;)

Πόσους ανύπαντρους (γνωστοί και με το πιο γκλαμουράτο όνομα "σινγκλ") γνωρίζεις; Μήπως είσαι κι εσύ ένας από αυτούς; Μήπως έχεις πατήσει τα πρώτα "αντα" και ακόμα δεν έχεις φάει ωμό ρύζι στο κεφάλι; (Το ξώφαλτσο δεν πιάνεται.) Μήπως ήρθε το παιδί αλλά δεν ήρθε το στεφάνι; Μήπως παντρεύτηκες αλλά δεν βρίσκεις άλλον πέρα από τον μπατζανάκη να κάνεις παρέα γιατί οι ανύπαντροι δεν σε παίζουν;

Αν κάτι από όλα αυτά σου ακούγεται γνώριμο συνέχισε να διαβάζεις. Η κοινωνία αλλάζει και οι έρευνες έρχονται να το αποδείξουν με στοιχεία, νούμερα και ονόματα. Οι εποχές που κάτι δεν πήγαινε καλά με τους ανύπαντρους (ακόμα να βρεις γυναίκα, ρε;) έχουν τελειώσει.  Η Pew Research έκανε έρευνα και απέδειξε μια καλή ότι, όχι, οι ανύπαντροι δεν είναι τέρατα της φύσης (αν και τίποτα δεν αποκλείει κάποιοι να είναι απλά τέρατα) αλλά αντίθετα ήρθαν για να μείνουν και να κατακτήσουν τον κόσμο.

10 συνήθειες που μας κλέβουν την ευτυχία

"Είμαστε αυτό που κάνουμε" λέει ένα γνωμικό και φαίνεται ότι τελικά έχει δίκιο καθώς η ζωή μας διαμορφώνεται από τα πράγματα που κάνουμε επανειλημμένα και συνεχώς. Οι συνήθειές μας γίνονται τρόπος ζωής και κάποιες από αυτές μπορούν να μας σπρώξουν στην μελαγχολία και τη θλίψη.

Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να ξεπερνάνε τις δυσκολίες και να πετυχαίνουν τους στόχους τους γνωρίζουν καλά ότι τα παρακάτω είναι καταστροφικά:

Αυτός είναι καφές!

 Εσύ το ήξερες ότι τόσον καιρό πίνεις λάθος τον καφέ σου; 

Αυτό ισχυρίζεται επιστημονική έρευνα που μας δείχνει επιτέλους πως να φτιάχνουμε και πως να πίνουμε τον τέλειο (σύμφωνα με τα γούστα μας) καφέ και να μη δείχνουμε τελείως χωριάτες.

Κατ' αρχάς μεγάλη σημασία στην εμπειρία της απόλαυσης ενός φλιτζανιού αχνιστού καφέ φαίνεται να παίζει η ώρα. Δεν είναι η κάθε στιγμή ίδια και όπως φαίνεται δεν είναι και το κάθε φλυτζάνι καφές ίδιο. Υπάρχουν κάποιες "μαγικές" στιγμές κατά τις οποίες απολαμβάνουμε σε μεγαλύτερο βαθμό τον καφέ και κάποιες άλλες που υπονομεύουν αυτή την συνήθεια.

Τι; Ακόμα δε νύχτωσε;

Μία από τις πιο όμορφες στιγμές της ημέρας είναι αυτό που οι φωτογράφοι αποκαλούν "Χρυσή Ώρα", δηλαδή τα λεπτά εκείνα πριν την δύση του ήλιου που το φως μοιάζει χρυσαφένιο. Ελάχιστες άλλες στιγμές μπορούν να την ανταγωνιστούν σε ομορφιά και μία από αυτές, η πιο γλυκιά από όλες, είναι αυτή που οι φωτογράφοι αποκαλούν (τι άλλο;) "Γλυκιά Ώρα". 

Η "Γλυκιά Ώρα", που οι ζωγράφοι ονομάζουν "Μπλε Ώρα", είναι η στιγμή εκείνη που ξεκινάει από την στιγμή που δύει ο ήλιος μέχρι που σκοτεινιάζει τελείως και το χαρακτηριστικό της είναι το υπέροχο γαλάζιο χρώμα με το οποίο λούζει τα πάντα. Οι οπτικοί καλλιτέχνες (ζωγράφοι, φωτογράφοι, κ.λ.π.) συχνά πασχίζουν να αιχμαλωτίσουν στα έργα τους αυτές τις σύντομες στιγμές που το φως χρωματίζει τόσο γλυκά τη Γη παρά το γεγονός ότι το φαινόμενο δεν διαρκεί πολύ.

Όμως δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες και οι ρομαντικοί που ενδιαφέρονται για αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές. Το ημίφως απασχολεί πολύ την ανθρωπότητα για λόγους πρακτικούς αλλά και "πονηρούς" μερικές φορές.