Μία σόδα, παρακαλώ!

Αρχίζεις να ιδρώνεις. Το στομάχι σου κοντεύει να σπάσει. Αρχίζεις να περνάς από το κρύο στο ζεστό και από το ζεστό στο κρύο. Τα χέρια σου αρχίζουν να τρέμουν αλλά απλώνεις το πιρούνι και παίρνεις ακόμα μια μπουκιά. Το στομάχι διαμαρτύρεται αλλά η γλώσσα θέλει κι άλλο.  Ξεκουμπώνεις το παντελόνι σου για να κάνεις λίγο ακόμα χώρο και για μια στιγμή η ανακούφιση σε κάνει να πιστεύεις ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα αλλά πολύ σύντομα αυτή η τελευταία μπουκιά σε εκδικείται. Νιώθεις λες και κατάπιες τσιμεντότουβλο και θέλεις να πέσεις σε τρίμηνο λήθαργο σαν γέρικο ανακόντα. Παρόλα αυτά συνεχίζεις. Παίρνεις ένα μεγάλο κομμάτι βασιλόπιτα και προσεύεχεσαι να χωρέσει κι αυτό στο μπαλόνι που κάποτε έλεγες στομάχι. 

Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό;

Ιδού ο νυμφίος έρχεται (ή μήπως όχι;)

Πόσους ανύπαντρους (γνωστοί και με το πιο γκλαμουράτο όνομα "σινγκλ") γνωρίζεις; Μήπως είσαι κι εσύ ένας από αυτούς; Μήπως έχεις πατήσει τα πρώτα "αντα" και ακόμα δεν έχεις φάει ωμό ρύζι στο κεφάλι; (Το ξώφαλτσο δεν πιάνεται.) Μήπως ήρθε το παιδί αλλά δεν ήρθε το στεφάνι; Μήπως παντρεύτηκες αλλά δεν βρίσκεις άλλον πέρα από τον μπατζανάκη να κάνεις παρέα γιατί οι ανύπαντροι δεν σε παίζουν;

Αν κάτι από όλα αυτά σου ακούγεται γνώριμο συνέχισε να διαβάζεις. Η κοινωνία αλλάζει και οι έρευνες έρχονται να το αποδείξουν με στοιχεία, νούμερα και ονόματα. Οι εποχές που κάτι δεν πήγαινε καλά με τους ανύπαντρους (ακόμα να βρεις γυναίκα, ρε;) έχουν τελειώσει.  Η Pew Research έκανε έρευνα και απέδειξε μια καλή ότι, όχι, οι ανύπαντροι δεν είναι τέρατα της φύσης (αν και τίποτα δεν αποκλείει κάποιοι να είναι απλά τέρατα) αλλά αντίθετα ήρθαν για να μείνουν και να κατακτήσουν τον κόσμο.

10 συνήθειες που μας κλέβουν την ευτυχία

"Είμαστε αυτό που κάνουμε" λέει ένα γνωμικό και φαίνεται ότι τελικά έχει δίκιο καθώς η ζωή μας διαμορφώνεται από τα πράγματα που κάνουμε επανειλημμένα και συνεχώς. Οι συνήθειές μας γίνονται τρόπος ζωής και κάποιες από αυτές μπορούν να μας σπρώξουν στην μελαγχολία και τη θλίψη.

Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να ξεπερνάνε τις δυσκολίες και να πετυχαίνουν τους στόχους τους γνωρίζουν καλά ότι τα παρακάτω είναι καταστροφικά:

Αυτός είναι καφές!

 Εσύ το ήξερες ότι τόσον καιρό πίνεις λάθος τον καφέ σου; 

Αυτό ισχυρίζεται επιστημονική έρευνα που μας δείχνει επιτέλους πως να φτιάχνουμε και πως να πίνουμε τον τέλειο (σύμφωνα με τα γούστα μας) καφέ και να μη δείχνουμε τελείως χωριάτες.

Κατ' αρχάς μεγάλη σημασία στην εμπειρία της απόλαυσης ενός φλιτζανιού αχνιστού καφέ φαίνεται να παίζει η ώρα. Δεν είναι η κάθε στιγμή ίδια και όπως φαίνεται δεν είναι και το κάθε φλυτζάνι καφές ίδιο. Υπάρχουν κάποιες "μαγικές" στιγμές κατά τις οποίες απολαμβάνουμε σε μεγαλύτερο βαθμό τον καφέ και κάποιες άλλες που υπονομεύουν αυτή την συνήθεια.

Τι; Ακόμα δε νύχτωσε;

Μία από τις πιο όμορφες στιγμές της ημέρας είναι αυτό που οι φωτογράφοι αποκαλούν "Χρυσή Ώρα", δηλαδή τα λεπτά εκείνα πριν την δύση του ήλιου που το φως μοιάζει χρυσαφένιο. Ελάχιστες άλλες στιγμές μπορούν να την ανταγωνιστούν σε ομορφιά και μία από αυτές, η πιο γλυκιά από όλες, είναι αυτή που οι φωτογράφοι αποκαλούν (τι άλλο;) "Γλυκιά Ώρα". 

Η "Γλυκιά Ώρα", που οι ζωγράφοι ονομάζουν "Μπλε Ώρα", είναι η στιγμή εκείνη που ξεκινάει από την στιγμή που δύει ο ήλιος μέχρι που σκοτεινιάζει τελείως και το χαρακτηριστικό της είναι το υπέροχο γαλάζιο χρώμα με το οποίο λούζει τα πάντα. Οι οπτικοί καλλιτέχνες (ζωγράφοι, φωτογράφοι, κ.λ.π.) συχνά πασχίζουν να αιχμαλωτίσουν στα έργα τους αυτές τις σύντομες στιγμές που το φως χρωματίζει τόσο γλυκά τη Γη παρά το γεγονός ότι το φαινόμενο δεν διαρκεί πολύ.

Όμως δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες και οι ρομαντικοί που ενδιαφέρονται για αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές. Το ημίφως απασχολεί πολύ την ανθρωπότητα για λόγους πρακτικούς αλλά και "πονηρούς" μερικές φορές.

Που είναι οι γυναίκες;

Στο προηγούμενο άρθρο έγραψα για το απλούστατο τεστ Bechdel που μπορεί (υπό προϋποθέσεις) να αποκαλύψει τον βαθμό στον οποίο παρουσιάζονται αντιπροσωπευτικά οι γυναίκες σε μία ιστορία. Κι όμως, όσο απλό κι αν είναι το τεστ Bechdel, οι μισές τουλάχιστον ταινίες αποτυγχάνουν να το περάσουν. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Μαρκ Χάρις αν ήταν υποχρεωτικό να περάσουν το τεστ Bechdel οι ταινίες τότε οι μισές υποψηφιότητες για όσκαρ του 2009 θα βρίσκονταν σε κίνδυνο.

Τι συμβαίνει και το Χόλιγουντ δεν προωθεί τις ταινίες με ουσιαστικούς γυναικείους ρόλους;

Μα τι λένε μεταξύ τους;

Το πρόβλημα

Αν ένας εξωγήινος που δεν είχε καμία ιδέα από ανθρώπους παρακολουθούσε τις ταινίες μας ή διάβαζε τα βιβλία μας (ανάμεσα σε άλλα συμπεράσματα) θα κατέληγε στην άποψη ότι οι γυναίκες είναι σημαντικά λιγότερες από τους άντρες. Στην λογοτεχνία και τον κινηματογράφο κατά μέσο όρο οι αρσενικοί χαρακτήρες είναι διπλάσιοι από τους θηλυκούς. Στην πραγματικότητα οι γυναίκες αποτελούν το μισό του ανθρώπινου πληθυσμού και αριθμούν δισεκατομμύρια. 

Επίσης, συνήθως οι ρόλοι των χαρακτήρων που παίζονται από γυναίκες είναι κατά κανόνα υποστηρικτικοί και δευτερεύοντες επιτρέποντας στους αρσενικούς χαρακτήρες να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην υπόθεση και να ασχοληθούν με τα "σημαντικά" πράγματα. Οι γυναίκες στην μυθοπλασία συνήθως είναι θύματα, δολοφονούνται, απάγονται ή χρειάζονται σώσιμο (από έναν άντρα). Αν έχουν πιο ενεργητικό ρόλο τότε ή ερωτεύονται (έναν άντρα) ή είναι ο "κακός" της ιστορίας που στο τέλος ηττάται.

Η Οδύσσεια Μιας Περιφρονημένης Μυελίνης! (Μια αληθινή ιστορία πόνου με happy end!)

 (Προσοχή: Η ιστορία που ακολουθεί είναι αληθινή. Τα ονόματα δεν έχουν αλλαχθεί για την προστασία κανενός. Ενδέχεται να περιλαμβάνει και τοποθέτηση προϊόντων.)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα φτωχό πλην τίμιο μονωτικό υλικό που το έλεγαν Μυελίνη. Κάθε πρωί ξύπναγε από τα χαράματα και πήγαινε να βγάλει το μεροκάματο σαν παιδί για όλες τις δουλειές για να μπορούν να κάνουν τη σπουδαία δουλειά τους τα golden girls, οι Νευρώνες (γνωστές και ως Νευρικές Ίνες γιατί ήταν πολύ νευρικές), που δεν έπρεπε επ' ουδενί να ενοχληθούν από ποταπές και ασήμαντες ενοχλήσεις όπως, π.χ. αποστολή αλληλογραφίας, ψήσιμο καφέ, πληρωμή ΔΕΚΟ και σφουγγάρισμα των γραφείων. Όλα αυτά τα έκανε αδιαμαρτύρητα η μικρή και περιφρονημένη Μυελίνη, ντυμένη σε κάτι γκρίζα κουρέλια, γιατί σιγά μην την πληρώνανε να αγοράσει ρούχα της προκοπής, και δεν έβγαζε κιχ (ας όψεται η κρίση), ούτε κι όταν της κακομιλούσανε και της φέρονταν άσχημα οι κομψές καριερίστριες Νευρικές Ίνες που δεν ήταν νευρικές μόνο στο όνομα.

Μια μέρα, εκεί που όλα κυλούσαν όπως συνήθως, συνέβηκε κάτι πολύ παράξενο.

Όταν το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου

«Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις» έγραψε ο Paulo Coello αλλά στην πράξη συχνά νιώθουμε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Είναι ακριβώς την ημέρα που αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε δίαιτα που έρχονται επισκέψεις με ένα ταψί γαλακτομπούρεκο. Όταν αποφασίζουμε επιτέλους να χρησιμοποιήσουμε τον διάδρομο γυμναστικής που αγοράσαμε από το τελεμάρκετινγκ, παθαίνει βλάβη. Όταν ξεκινάμε να γράψουμε το βιβλίο μας, το μωρό παθαίνει κολικό. Όταν θέλουμε να διαβάσουμε για τις εξετάσεις, το αγόρι μας μάς παρατάει.

Μα τι πρόβλημα έχει επιτέλους αυτό το σύμπαν;

Πέντε λεπτάκια ακόμα, μαμά.

Έχετε ονειρευθεί ότι θα γράψετε το επόμενο ΜΕΓΑΛΟ ΒΙΒΛΙΟ αλλά προς το παρόν κοιτάζετε μια άδεια σελίδα; Ονειρεύεστε να αποκτήσετε το σώμα των ονείρων σας αλλά το αμέσως επόμενο λεπτό ανοίγετε άλλο ένα σακουλάκι πατατάκια μπροστά στην τηλεόραση; Θέλετε να γυρίσετε όλον τον κόσμο αλλά μέχρι σήμερα έχετε πάει μόνο ως το χωριό σας; Τι να φταίει άραγε;

Ο Steven Pressfield, συγγραφέας του «Gates of Fire», φαίνεται ότι πάσχει κι αυτός από τα ίδια σύνδρομα όπως ο υπόλοιπος κόσμος και γράφει το πώς εκείνος πολεμάει καθημερινά όλα όσα τον εμποδίζουν να αποκτήσει τη ζωή που επιθυμεί.

Σύμφωνα με τον Steven Pressfield στο βιβλίο του «The War of Art» ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, το ίδιο το Κακό προσωποποιημένο, είναι …

Ακούει κανείς; (Και ποιος δίνει δεκάρα;)

Η περίφημη εξίσωση του Ντρέικ (αν θέλουμε να την δούμε αισιόδοξα υποθέτοντας ότι η έλλογη ζωή είναι κάτι κοινό στο σύμπαν) υπονοεί ότι υπάρχουν αμέτρητοι εξωγήινοι πολιτισμοί εκεί έξω με τους οποίους θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να επικοινωνήσουμε. Φυσικά, υπάρχει πάντα το Παράδοξο του Fermi που μας κόβει τα φτερά και μας κάνει να αναρωτιόμαστε "Ναι, αλλά που έχουν πάει όλοι;" Αν είναι τόσοι πολλοί οι "άλλοι" γιατί οι ουρανοί μας δεν είναι γεμάτοι διαστημόπλοια;

Όπως και να έχει το πράγμα η ύπαρξη ή μη εξωγήινων πολιτισμών είναι ένα τεράστιο μυστήριο προς το παρόν και πολλοί φοβούνται ότι δεν θα το απαντήσουμε ποτέ με σαφήνεια. Στο κάτω κάτω, όσο δεν καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε με κάποιον "άλλον" απλά δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη του. Αλλά, κυρίως, δεν μπορούμε και να την αποκλείσουμε. Αυτό, όμως, δεν εμποδίζει τους ανθρώπους να ελπίζουν και να προσπαθούν να ανακαλύψουν κάποια εξωγήινη μορφή έλλογης ζωής. Από την δεκαετία του '60 που η ανθρωπότητα απέκτησε επαρκή τεχνολογία, στήνουμε τεράστια ραδιοτηλεσκόπια και στέλνουμε εξερευνητικά σκάφη και μηνύματα φιλίας στο διάστημα. Προσπαθούμε να στείλουμε, αλλά κυρίως να λάβουμε κάποιο σημάδι τεχνητής προέλευσης που θα μας αποδείξει μια και καλή ότι δεν είμαστε μόνοι.

Γιατί, όμως, εμείς οι άνθρωποι νοιαζόμαστε τόσο πολύ για αυτό; Τι είναι εκείνο που μας κάνει, παρά τα αμέτρητα πρακτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στον πλανήτη μας, να επιθυμούμε τόσο βαθιά την επικοινωνία με κάποιον άλλον;

Σβήσε τα φώτα! Δεν βλέπω!

Όλοι όσοι ζούμε σε μεγάλες πόλεις, έχουμε συνηθίσει να κοιμόμαστε κάτω από άδειους και κιτρινογκρίζους νυχτερινούς ουρανούς και νομίζουμε ότι το βράδυ υπάρχουν μόνο ελάχιστα άστρα και αυτά εφόσον ο καιρός είναι καλός. Στην πραγματικότητα, δεν γνωρίζουμε ότι κάθε βράδυ χάνουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μία από τις πιο φαντασμαγορικές παραστάσεις της φύσης: τον νυχτερινό ουρανό!

Ο αστροφωτογράφος Mark Gee, με αφορμή την Παγκόσμια Εβδομάδα Νυχτερινού Ουρανού φτιάχνει ένα μικρό βίντεο με τη μαγεία του ουρανού το βράδυ και μας δείχνει τι χάνουμε.

Σε καλό μας τα γέλια!

Όλοι το κάνουμε και όλοι το απολαμβάνουμε. Ακόμα και τα ζώα. Το γέλιο μας συνδέει, ενισχύει τους δεσμούς μας και μας καθησυχάζει, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και το μεγαλύτερο μυστήριο. Για ποιό λόγο γελάμε; Ο κάθε κωμικός μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν γελάμε όλοι με τα ίδια πράγματα και στις ίδιες συνθήκες. Τι είναι αυτό, λοιπόν, που μπορεί να θεωρηθεί αστείο;
Η ψυχολόγος Patricia Keith-Spiegel προσδιορίζει τους λόγους για τους οποίους γελάμε:

Στ' άστρα κι ακόμα παραπέρα!

Πόσοι άνθρωποι χρειάζονται για να αποικήσουν έναν πλανήτη; 

Όχι, δεν πρόκειται για σπασικλοανέκδοτο αλλά για άρθρο του "Popular Mechanics" που προσπαθεί να δώσει απάντηση σε μία πτυχή ενός εξαιρετικά ακανθώδους ερωτήματος. 

Το ερώτημα διατυπώνεται ως εξής:

Η "θρησκεία" του Θανάτου (2).

Μετά την "θρησκεία" της Γονιμότητας έρχεται...

2. Η "θρησκεία" του Θανάτου.

Σύμφωνα με αυτή ο κόσμος είναι ατελής, κακός και διεφθαρμένος και μόνο μέσω του θανάτου μπορεί κανείς να βιώσει την πραγματική ευτυχία και ολοκλήρωση που συχνά έρχεται μέσω της ένωσης με κάποιον θεό. Πολλές πραγματικές θρησκείες στηρίζονται ακριβώς πάνω σε αυτήν την ιδέα η οποία πηγάζει από τον πανάρχαιο φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο. Η γνώση ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε μας είναι αβάσταχτη και γι' αυτό αναγκαζόμαστε να εφευρίσκουμε ένα σωρό λόγους που μετατρέπουν το αναπόφευκτο του θανάτου σε κάτι το ευτυχές. 

Η "θρησκεία" της γονιμότητας (1)

Εχετε παρατηρήσει πως πολλές φορές κάνουμε πράγματα χωρίς να έχουμε σκεφτεί το λόγο αλλά, έτσι κι αλλιώς, τα θεωρούμε τόσο σημαντικά που δεν μας περνάει καν από το μυαλό ότι μπορεί να μην τα κάναμε; Έχετε παρατηρήσει πως συχνά "κολλάμε" σε πράγματα που θεωρούμε ότι είναι "το σωστό" χωρίς να ξέρουμε κι εμείς ακριβώς το γιατί;

Ο μπλόγκερ Joshua Kennon προτείνει τη θεωρία ότι υπάρχουν ορισμένες συμπεριφορές που λειτουργούν σαν τελετουργικό, δηλαδή οι άνθρωποι τις θεωρούν εξαιρετικά σημαντικές και τις αναπαράγουν συνεχώς και χωρίς αμφιβολία με τον ίδιο τρόπο που εκτελούν τις θρησκευτικές τελετουργίες που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση γιατί είναι η εντολή κάποιου θεού. Πρόκειται, δηλαδή, για κάποιου είδους άτυπες "θρησκείες" (cults) που, αν και δεν έχουν απαραίτητα θρησκευτικό υπόβαθρο, θεωρούνται εξίσου σημαντικές και απαράβατες.

Ο Joshua Kennon διακρίνει 7 τέτοιες "θρησκείες".

Για να μην τρελαθούμε τελείως!

Υπάρχουν μέρες που νομίζετε ότι βγάζετε καπνούς κι από τα αυτιά; Στιγμές που θέλετε να τα σπάσετε όλα; Νύχτες που τις περνάτε τρώγοντας γλυκό κυδώνι υπό το φως του ψυγείου; Και βδομάδες που δεν μιλάτε παρά μόνο στην τηλεόρασή σας;

Κανένα πρόβλημα.

Η ψυχολόγος Phillipa Perry μας δείχνει πόσο έυκολο να μην το χάσουμε κι αν (χτύπα ξύλο) το έχουμε ήδη χάσει πως να το ξαναβρούμε. Και όλα αυτά με μία μόνο εικόνα.

Η κοκορόκοτα. Νο 2 (Ψυχολογία)

Γυναίκα ή άντρας; Κότα ή κόκορας; Τι γίνεται όταν έχεις λοφίο και ουρά, γουστάρεις τις κότες αλλά σου αρέσει να κλωσάς αυγά; Κι αν είσαι κότα και κάθε πρωί σε δέρνουν γιατί ανεβαίνεις στο φράχτη και λαλάς; Μην ανησυχείς. Δεν είσαι του γιατρού. Έρχεται ο Ζυμαρούλης για να εξηγήσει τα πάντα και να σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα.

Η κοκορόκοτα. Νο 1 (Βιολογία)

Το λοφίο κάνει τον κόκορα ή η ουρά; Η κότα είναι κότα ή πουλάδα; Αν αυτές οι καυτές ερωτήσεις δεν αφήνουν ούτε εσάς να κοιμηθείτε τα βράδια μη φοβού! Έρχεται η επιστήμη να σας πει με ακρίβεια τι είδους κοτόπουλο είστε κι εσείς.

Τι; Ξέρετε πολύ καλά τι κοτόπουλο είστε; Ναι, καλά. Έτσι νόμιζε και ο 66χρονος μέχρι που πήγε στον γιατρό για ένα άσχετο θέμα υγείας και μετά από μία εξέταση ρουτίνας έμαθε ότι τελικά ήταν γυναίκα!

Ποιος φοβάται το κορίτσι;

 Η κλασική θεώρηση του αρσενικού και του θηλυκού θέλει το πρώτο να είναι κυρίαρχο και δυναμικό ενώ το δεύτερο κοινωνικό και συναισθηματικό. Παρά το γεγονός, όμως, ότι αυτή η άποψη είναι γενικά αποδεκτή παρατηρούμε το εξής παράδοξο:

Η αρρενωπότητα είναι δύναμη, κυριαρχία και επιβολή, αλλά η θηλυκότητα είναι … τρομακτική!

Οι περισσότεροι άντρες αποφεύγουν να συσχετίζονται με οτιδήποτε θηλυκό γιατί

Μπορείς να γίνεις λίγο πιο αγενής;

Σκηνή καθημερίνής τρέλας που έχουμε ζήσει όλοι:
Παππούς ταξιδεύει με το ΚΤΕΛ και κάθεται δίπλα στο νεαρό πρωτευουσιάνο. Δεν περνάνε ούτε δέκα λεπτά από την αναχώρηση και η ανάκριση ξεκινά.
"Από που είσαι παλικάρι;"
"Τίνος είσαι;"
"Που πααίνς;"
"Σπουδάειζ;"
"Που δλέβς;"
Ο νεαρός απαντά μονολεκτικά και με δυσφορία στο ενδιαφέρον του κουτσομπόλη παππού μέχρις ότου φτάνει στα όριά του και κάνει πως κοιμάται για να τον ξεφορτωθεί.
Ο παππούς μουτρώνει κου μουρμουράει σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή για τη σημερινή νεολαία και τους κρυόκωλους τους πρωτευουσιάνους.

Ποιός είναι πραγματικά ο αγενής;

'Ωσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου

Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν καταγεγραμμένες ένα σωρό φοβίες, νευρώσεις και γενικά συναισθηματικές και πνευματικές διαταραχές όλες οι πνευματικές ανισορροπίες μπορούν να καταταχθούν σε δύο ευρύτερες κατηγορίες:

Μαγεία ή επιστήμη;

Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούμε σχετικά εύκολα να κατατάξουμε τον εαυτό μας σε μια ευρύτερη κατηγορία με τίτλο "λογικός" 'η "συναισθηματικός" κρίνοντας με βάση το τι μετράει περισσότερο για εμάς όταν παίρνουμε μια απόφαση. Όταν βρεθούμε μπροστά στις συνέπειες των πράξεών μας και στα λάθη των αποφάσεών μας μπορούμε να πούμε την δικαιολογία "αυτός είναι ο χαρακτήρας μου" ή "έτσι γεννήθηκα". Πολύ συχνά, ειδικά όταν παρατηρούμε την εξέλιξη του χαρακτήρα στα μικρά παιδιά, αναρωτιόμαστε αν ο χαρακτήρας διαμορφώνεται ή υπάρχει σαν προδιάθεση εκ γενετής στον άνθρωπο.Συχνά οι άνθρωποι που είχαν την ατυχία να υποστούν τραυματικές εμπειρίες ή άσχημα παιδικά χρόνια ισχυρίζονται ότι αυτά τους σημάδεψαν και έπαιξαν ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Και ενώ οι εμπειρίες μας όντως επηρεάζουν την προσωπικότητά μας, τώρα έρχεται η επιστήμη να μας δώσει ελπίδα και να μας πει πως να απαλλαγούμε από τα βάρη του παρελθόντος που συχνά θεωρούμε αδιόρθωτα.

Εσύ τι μούρλια κουβαλάς;

Το εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ένωσης Ψυχιάτρων που καταγράφει όλες τις ψυχολογικές διαταραχές που έχουν ανακαλυφθεί από την επιστήμη. Είναι επίσης γνωστό και ως η "Βίβλος των Ψυχιάτρων" και χρησιμοποιείται ευρέως όχι μόνο για την διάγνωση ασθενών αλλά και για τη διαμόρφωση ασφαλιστικών προγραμμάτων και κρατικών ερευνητικών μελετών.

Τώρα μπορούμε όλοι να βρούμε τι είδους τρελοί είμαστε!

Βγάλε τη ριμάδα τη ζώνη ασφαλείας!

Η ζώνη ασφαλείας σώζει ζωές!
'Η μήπως τις καταστρέφει;

Η ψυχολόγος Phillipa Perry πιστεύει το δεύτερο καθώς καταγράφει την τάση των ανθρώπων να συρρικνώνουν συνεχώς τη ζωή τους εφόσον δεν υπάρξει κάποιος παράγοντας που θα τους αναγκάσει να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα.

Πόσες φορές δεν έχουμε αισθανθεί ότι βαριόμαστε ή ότι δεν συμβαίνει τίποτα συναρπαστικό στη ζωή μας; Πόσες φορές δεν έχουμε αισθανθεί αμηχανία μπροστά στην ερώτηση "τι νέα;" Πόσες φορές δεν έχουμε αισθανθεί μοναξιά και απομόνωση ή ότι η ζωή μας δεν έχει νόημα; Σύμφωνα με την Phillipa Perry για όλα αυτά φταίει η ζώνη ασφαλείας με την οποία ζούμε κυριολεκτικά όλη μας τη ζωή από τον φόβο των

Εσύ έμεινες στο shelfie;

Και μετά από όλες αυτές τις φάτσες που φάγαμε στη μάπα τόσα χρόνια μάλλον ήρθε η ώρα που θα τρώμε στη μάπα βάζα, κομοδίνα, κάλτσες και ύποπτα φαγητά και όλα αυτά γιατί το selfie κάνει επιτέλους στην άκρη για χάρη του -όπως και να το κάνουμε- πιο Ρενέ Μαγκρίτ shelfie.

Η νέα τρέλα που κάνει θραύση στο ίντερνετ είναι να βγάζει κανείς φωτογραφίες, όχι τον εαυτό του, αλλά

Καλές γιορτές

Μία σειρά από γιορτές που μπορούμε να αρχίσουμε να γιορτάζουμε στο σπίτι μας για να δώσουμε την ευκαιρία στα παιδιά μας να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τον κόσμο γύρω τους χωρίς να υπάρχει θρησκευτική αφορμή:

Το θηλυκό στα έργα αντρών συγγραφέων

 Το ότι συνήθως υπάρχουν σημαντικές δυσκολίες στην απεικόνιση του αντίθετου φύλου όταν γράφουμε είναι γνωστό. Όπως, επίσης και ότι μοιραία θα υπάρχουν, έστω και για δραματουργικούς λόγους, αποκλίσεις από την πραγματικότητα. Εκείνο, όμως, που μου έκανε μεγάλη εντύπωση διαβάζοντας τα κείμενα πολλών αντρών συγγραφέων (όχι αποκλειστικά Ελλήνων) είναι ότι, ενώ υπάρχουν ένα σωρό γυναικεία αρχέτυπα/πρότυπα που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει σε μία ιστορία, οι περισσότεροι χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά μόνο δύο: την Εύα και την Λίλιθ.

Πουτ δε τακούν ντάουν σλόουλι

Η αστυνομία του φύλου είναι εδώ και είναι εδώ για ΕΣΕΝΑ!

Ακόμα να βρεις γυναίκα, ρε;

Το τι πρεμούρα πιάνει τους δεσμευμένους/παντρεμένους να “νοικοκυρέψουν” τους ελεύθερους φίλους τους νομίζω ότι είναι γνωστό σε όλους. Μπορεί να είναι, όπως λένε, “για το καλό τους” ή μπορεί και να είναι για το καλό των δεσμευμένων που, παραδόξως (ή όχι και τόσο), έφεραν τα πάνω κάτω μέχρι να βρουν το “έτερο ήμισυ” και από τότε παραπονιούνται συνέχεια για τα βάρη της δέσμευσης. Σε ποια κατηγορία άραγε ανήκουν; Σε εκείνους που απλώς γουστάρουν να παραπονιούνται συνέχεια (γνωστοί και ως “τραβάτε με κι ας κλαίω”) ή στους πραγματικά άτυχους που βρέθηκαν μπλεγμένοι; (ας πρόσεχαν)

Αρκετά καλός για αγόρι!

Υπάρχουν πολλοί που παραπονιούνται ότι το σχολείο είναι φτιαγμένο για τα κορίτσια καθώς απαιτεί και επιβραβεύει ικανότητες στις οποίες κατά κανόνα είναι καλύτερα τα κορίστια όπως η γλωσσική ικανότητα, η συνεργασία, η κοινωνική προσαρμογή, κ.λ.π. αλλά σίγουρα δεν φαντάζονται ότι υπάρχουν σεξιστικές απαιτήσεις σε βάρος των αγοριών.

Δείτε την εξωφρενική περίπτωση του μικρού από τις ΗΠΑ που απλώς έκανε το λάθος να είναι αγόρι.

Άντρας ή γυναίκα;

Το μοντέλο Erika Linder ποζάρει σαν άντρας και σαν γυναίκα εξίσου επιτυχημένα. Μπορείτε να καταλάβετε από τις φωτογραφίες που ακολουθούν αν είναι γυναίκα;